اونجا هیچکس نبود جز من و یه درخت پیر.

اون درخته همه چیز اونجا بود. لااقل اینطور به نظر می اومد.

رفتم پیشش نشستم،

سایش کم بود ولی خنک بود. خیلی خنک.

شاید از سایه ی همه ی درختایی که تا حالا زیرشون

نشسته بودم هم خنک تر بود.

ازش پرسیدم: اینجا، تنهایی، دلت نمی گیره؟

حرفی نزد...

دوباره پرسیدم. این بار بلند تر از قبل.

سرش رو خم کرد .به من نگاه کرد و گفت : با منی؟

گفتم : مگه غیر از تو هم کسی اینجاست؟

گفت: خوب معلومه. اینجا پر از همه چیزه.

پر از آسمون ، خورشید ، خاک ...

گفتم: فقط همین؟

گفت: نه . یه چیزه دیگم هست،

که از همه چیز تو دنیا مهمتره.

گفتم چی؟

گفت : تو چی فکر می کنی؟

با خوشحالی گفتم آب؟

خندید و گفت: خیلی مهمتر از اون.

دستامو گرفت و بلندم کرد.

گفت : چشماتو ببند و بو کن.

همین کار رو کردم...

گفت :خب چی شد؟ تونستی ببینیش؟

گفتم: من که چشامو بستم چه جوری ببینم؟

گفت: اگه بخوای میتونی ببینیش. حتی با چشمای بسته.

از حرفش خندم گرفت . ولی سعی کردم کاری رو که می گه انجام بدم.

سکوت کردم .سکوتم طولانی شد...

بهم گفت: خدا . خدا رو نمی تونی ببینی؟ اون همه چیز اینجاست.

اون همه چیز همه جاست...

جمله های آخرشو بلند گفت . خیلی بلند.

بعد از مدتی گفت : حالا تونستی ببینیش؟

چشامو محکم تر از قبل بستم.

گفت : شاید بتونی صداشو بشنوی.

گفتم:  تو چی؟ می شنوی؟

گفت : آره . همیشه. من باهاش حرف میزنم.

واسه همینه که هیچوقت تنها نیستم.

بعد سکوت کردیم . هردومون...

دستای من هنوز توی دستای پیرش بود.

قبل از رفتن بهش گفتم: من خدا رو ، نه دیدم ، نه شنیدم.

من اونو حس کردم...

لبخند گرمی زد و گفت:  راستی سوالی که پرسیدی چی بود؟

حرفی نزدم...

اون دوباره پرسید. بلند تر از قبل.

با خنده گفتم : با منی؟

خندید و گفت : مگه غیر از من و تو کس دیگه ای هم اینجا هست؟

گفتم: آره . این دفعه آره.

گفت: نمی خوای جواب اون سوالی رو که پرسیدی بدونی؟

گفتم: نه. دیگه مهم نیست. جوابمو گرفتم.

یک سال بعد برگشتم همونجا...

ولی دیگه اون درخت پیر اونجا نبود.

چند متر اون طرف تر یه درخت جوون و سرسبز دیدم.

قلبم تند تند می زد.

من چشامو  بستم. سرم رو گرفتم رو به آسمون و بو کردم.

خدا هنوز اونجا بود.

من لبخند زدم................